31.12.2020 ⏭️ 01.01.2021

Yağmurlu bir 1 ocak gününden merhaba herkese, bugün umarım hepiniz bir gıdımcık dahi olsa daha fazla mutlusunuzdur dününüzden. 2020'nin son günü geçti yeni yıl 2021 bizi bekliyor. Yaptıklarımız, hissettiklerimiz, şükür sebeplerimiz ne güzel değil mi? Yılı suçlamayı bırakalım ve 2021 için 2020'de yapmadıklarımızı ya da yapamadıklarımızı konuşalım, ne dersiniz?

2020 Mart ayı itibariyle ülkemizde baş gösteren Covid19 salgını sebebiyle çok büyük bir değişim geçirdik. Herkes kendi hayatını bilir, anlatır, anlatsın. Ben de sizlere benim 2020 yılımı anlatmak isterim. Bir beyaz yakalı mühendis olarak bu kadar uzun süre işyerine gitmemek benim için ilk defa deneyimlediğim bir durum oldu. Evden çalışma konsepti bana yabancı değildi, eski çalıştığım yerlerde deneyimlemiştim az da olsa. Ama bu seneki başımıza gelen olay ve sonrasında adapte olmamız gereken durumlar tabii ki herkes için olduğu gibi benim için de çok yeniydi. Bekar ya da evli ama çocuksuz ailede yer alan kadın veya erkek; evlere kapanmamız gereken pandemi sürecini çok farklı yaşadı, eminim. Ben ki özel hayatında rahatına düşkün, ama çalışma hayatında disiplinli ve işi seven bir kadın olarak, 2020 yılını gerçekten çok zor geçirdim. İnsan unutuyor, ben de unuttum ve unutmaya da devam edeceğim. Eminim ilerde sadece hatırlayacağım konular; kızımın 13 ay itibariyle olan tüm gelişiminde yanında olmam, kirada oturduğum bu evimizin her dip bucak köşesi, tüm ihtiyaçlarımızı internet üzerinden satın alma durumu, ve çoğu zaman bedenime sığdırmakta güçlük çektiğim ruhumun daralması. 

Ayşe çok hareketli, oyuncak değil de fiziksel aktiviteleri daha çok seven bir bebek. Dışarıyı hoplamayı parklara gitmeyi daha çok seviyor. 13 aylıkken tek başına yürüyebilen kızımı, tam yürümeye başladığı dönemde evde tutmak çok zor oldu. Zaten neredeyse hiç emeklemedi Ayşe, sürünerek ya da tutunacak bir şey buldu mu ayakta her yere her şeye merakla bakıyordu. İlk zamanlar birkaç oyuncakla yetinebildi ama sonrasında bu durum giderek zorlaştı ve tabii ki normal zamanda da alacağım oyuncakları internetten sipariş verdim ve çok güzel vakitler geçirdik. Ama bir oyunu asla ve asla saatlerce oynamadı Ayşe. O hep peşimizden gelmek, biz ne yapıyorsak onu izlemek ya da yapmak istedi. Oda yaptık ona ki alışsın odasında oynasın salona gelmesin diye, biraz biraz vakitler uzadı tabii ama sıkılgan bir birey kendisi. 🤔  Yaza kadar olan sürecimiz bol duvar boyamalı geçti. Nasıl geçmesin, ben sabahın 07:30'undan aksam 17:00'a kadar bilgisayar başındayım, tv açtım, boya verdim, radyo hoparlör verdim, oyuncakları dizdim önüne. Vakit nasıl geçecek nasıl oyalayacağım Ayşe'yi başka türlü. Onun her anına şahit olmak ayrı harika bir şey tabii, aa şöyle baktı, bunu yaptı, şunu dedi, bak bak hareketlere bak, şaşırmalar, hayretler, gına gelmeler, ay ne zaman büyüdü bu çocuk, yaahu ne zaman büyüyecek bu bebek... 🤣

Eşim yeni bir iş kurma arifesindeydi virüs patladı. İster istemez motivasyonumuz sıfır. Güven, heves, zaman var ama para ve piyasa yok. Eşim değil de ben kesin 3-5 kişilik zorlandım bu süreçte. Şirketim bu zamanlara özel kaç ay %5 maaş kesintisi yaptı ve ilk eve kapandığımız dönemde fazlasıyla çalışsak da bir hafta iznimizden düşüldü. Sinir üstüne sinir yaşadık anlayacağınız.  Ben bilgisayar başında olunca Ayşe huysuzlanıyor, uzun skype toplantılarım oluyor, yerimden kalkıp yemek yedirmem lazım, altını değiştirmem lazım, oyun oynamam lazım, hep bir koşturma oyalama ve fırsat kollama durumlarıyla acil durum yönetimi gibi yaşadım. Eşim de ilgilendi tabii ama bir anne kadar olamaz, zaten Ayşe bunu anlamış olacak ki bana çok düşkün, hep beni istedi istemeye de devam ediyor. Pandemi başladıktan 2 ay gibi sonra artık annemlerle görüşmeye başladık, babam da hasta malum, onların evinde farklı bir uğraş bende farklı bir koşturma var. Ayşe için tekrar yardım almaya başladım çok şükür. Annem kolum kanadım çünkü, başka destekçim yok. Çalıştığım için çocuğumla yeteri kadar ilgilenemiyorum diye de vicdan yapmadım değil. Ama hayat böyle; hep bir ikilemde ve zorlukta geçer, geçecek, bal dök yala durumu olmaz, olmayacak. 

Ben büyüdükçe olgunlaştıkça daha gerçekçi bir karaktere büründüm. Bir süre ciddi ciddi taşınmayı bile düşündüm uzak şehirlere.. Az insan, çok gezmek, az muhabbet, çok okumak. Mesela bu hedeflerimi dört dörtlük yerine getiremedim 2020'de. Hedef 2021 başlıyoruz. Haydi bismillah.

Daha hareketli bir hayat hedefliyorum. Ben eskiden daha hareketliydim. Bu sene motivasyonumu her kaybettiğimde yemeğe sarıldım, işe sarıldım, yani oturdum arkadaşlar. Oturmaktan da ne büyür biliyorsunuz. 😅 Ama iradeli olmak istemediğim kendimi daha da zorlayamayacağıma inandığım bir yıldı, o yüzden bu benim tercihimdi, daha dingin bir hayat geçirmek. Şimdi de yeni yılın ilk gününde 2020'nin tüm rehavetinden kurtulmak istercesine bir enerji var hareket var içimde, çok şükür.

Doğum günü yazımda da değinmiş olmam gerek, babamın 2020'de gerçekten git gide çürümesine erimesine şahit olduk, hiç bir şekilde gülümsetemedik onu, onu mutlu etmede yetersiz kaldığıma dair ince bir sızı var kalbimde, umarım yattığı yerde huzurludur. Bakım evine götürüşümüz, ona söylediklerim son kez gözlerine baktığım dün gibi. Son telefon konuşmamızda artık inancımı kaybetmiştim çünkü konuşamıyordu ne yapsak ne etsek enfeksiyonlarını azaltamıyorduk, bilincini eskisi gibi sağlam tutamıyorduk ve çevremden arka arkaya aldığım vefat haberleri bana bunun da habercisiydi, emindim. Hissetmiştim. Babamın vefat ettiğini annem söylediğinde telefonda, eşime hissetmiştim dedim. Bekliyorsun bir şeyleri iyi ya da kötü, ama devam da ediyorsun hayatına. İçimiz tam anlamıyla rahat olmasa da yazlığa gitmiştik ve 3 gün sonra geri döndük durumu kötüleşince, 1 hafta sonra 17 Ağustos'ta rahmetli oldu. Sonrası derin bir boşluk, gülüyorsun ağlıyorsun yiyip içiyorsun ama uzay boşluğu karanlık hissi hiç gitmiyor. Koronadan vefat etmedi babam ama koronanın etkilediği sağlık sisteminin içinde rahmetli oldu. Daha kötüsü de olabilirdi,olmadı çok şükür. Sadece son kez bakamadım yüzüne, çok isterdim çok... Korona hastanesinde ölümü gerçekleştiği için izin verilmedi. 

..........

Neyse, hareket demiştik. Dans etmek, yürüyüş yapmak, bol bol nefes almak istediğim bir yıla girdim. Haydi hayırlısı.. eee hal böyle olunca kilo da verilir kardeşim 😅✌️

Her gün mutlaka bir kitabın sayfasını okuyacağım eskisi gibi altını çize çize not ala ala. Okumak istediğim birkaç kitap var en kısa zamanda gidip alacağım. Eski kitaplarım hep birilerinde keşke gösterebilseler size satır satır çizip okumaya ne bayılırdım. Bilmediğim kelimelerin anlamlarını yanlarına yazardım. Neredeyse iki senedir bir kitabı bitirerek okumadım evet beni ayıplayabilirsiniz, böyle olması gerekiyormuş ne yapalım 😅 fazlasıyla bilgisayar başında vakit geçirmek zorunda olduğum için gözler pert zaten, kuruluk, yanma batma. O kitaba elin gitmiyor, internetten araştırıp okuduğum yazılar doyurabildi demek beni. Bir de elime her kitap alışımda Ayşe'nin tepkisi; o kitabı kendi eline alana kadar hırçınlaşması, kaç kitap sayfasını yırttı ve boyadı ooohooo 🙄 Sosyal medya, youtube, dizi film izleme faaliyetlerimiz zaten gayet güzel, hız kesmeden devam etti herkesin hayatında olduğu gibi bizim de👍

Eskiden ne gezerdik, yurt dışı yurt içi.. bol bol fotoğraf çekerdik. Günlerce o fotoğraflara bakar ne yaptık ne yapmadık konuşurduk eşimle. Umuyorum bu yıl güzel bir seyahat planlayabiliriz. İtalya, Fransa, İspanya, Macaristan gördüğüm ülkeler. Hayalimi sorarsanız ilk sırada Japonya var, sonra tekrar tekrar gitmek istediğim Avrupa'nın küçük kasabaları. Biz eşimle hiç lüks tatil yapmadık, hep sırt çantası tatilleriydi bizimki. Ama hayalimiz 10. Evlilik yıl dönümünde nasip olursa Cote d'Azur var, onu götüreceğim. O zamana kadar yine "backbag" razıyım yeterki gezelim, görelim, tanışalım... arkadaşlarımız var yurtdışında yaşayan onların yanına da gitmek istiyoruz ama önce bir Ankara'ya gidelim de 🤣😤

Bir de dedik ki madem biz uzun süre daha ev alamayacağız ve kızımız duvarları mahvetti, hadi evi boyatalım, salonda ve yatak odasında ufak ama etkili değişiklikler yaptık. Fena da olmadı hani, zaten bilen bilir Yahyakaptan evleri o kadar eski ki baştan aşağı tamamen yaptırılması gerekmekte, yoksa bizim yaptığımız hep rötuş. 🤷🏻‍♀️🙄

Canlı müzik dinlemeyi, konsere gitmeyi, kimse görmüyormuş gibi dans etmeyi ne kadar özledim anlatamıyorum size. Gönlümce hadi ben şuraya gidiyorum diyebilmek ne büyük bir lüksmüş halbuki. Aldığımız kıyafetlerin ayakkabıların bu kadar değersiz olduğu bir dönem geçirdiniz mi siz daha önce...

Paramı harcadığım birkaç yolu kapatıyorum artık bu sene, farklı planlarım var 🤲🕯️

Bu senenin bir başka önemli tarafı da yardım etmenin güzelliğini doyasıya yaşadım, verdim, paylaştım, böylece ruhum doydu gerçekten. Hasta çocuklar iyileşsin, maddi sıkıntı çekenlere ferahlık gelsin dileklerimin arasında, kim nerede nasıl olursa olsun, herkes daha iyi bir hayatı hak eder. Zaman... 

Yeni yıl sağlıkla, başarıyla, bol huzurla, tatille gel bize. Dostlarıma kavuşayım. Bir de Ayşe konuşmaya ve tuvaletini söylemeye başlasın 😤

Oflaya poflaya da olsa bitti işte 2020. Zaman hızından kaybetmeden ilerliyor, biz geri mi sayacağız, hayır. Akıl dediğin pamuk ipliğine bağlı, kendine sarıl ve kendini sev, akıl ve ruh sağlığımız için duacıyım.

Pinterest'ten birkaç görsel indirdim kişisel anket. Onların üzerinde kendi seçimlerimi yaptım, çok severim böyle şeyleri, mesela gelsin biri benimle röportaj yapsın çok eğlenceli 😅😊

Haydi biraz beni tanıyın 😌

Herkese sevgilerimle... 

İrem 📝