Bizimkisi bir SÜT meselesi 🍼
Herkese merhaba, Nihayet her saniye içimden konuştuğum cümlelerimi, her adımımda geride bıraktığım kafamda yanıp sönen konuşma balonlarımı yazıya dökebiliyorum. İsteğim kalıcı olması, okunması, unutulmaması, özellikle de benim unutmamam. Kızım doğup da ciddi bir alışma ve öğrenme mücadelesine girene kadar, hayatım ne kadar da olağan sularda, mutlu sıradanlığın dingin kıyılarındaymış ( tam da istediğim gibi ) . Ben kendimi bildim bileli, derdim hep kendimle oldu. Hani tek rakibin kendin olsun derler ya, işte öyle. Bencillik değil bu, ‘ ben ’lik. ‘Ben’i geliştirmek, iyileştirmek, hayat amacımdır. Kendimi salmadım, unutmadım, bırakmadım tabii ki de, ama insanın ruhu öyle mi? Salmaya, unutmaya, bırakmaya o kadar müsait ki ruhlarımız...Doğum sonrası kendimle verdiğim mücadele aslında anne olmuş çoğu kadının da sıradanlaşan mücadelesi, evet biliyorum herkes aynı yollardan geçiyor; fakat, kişinin kendisine özgü olan bu süreçleri herkes için de ayrı değerlendirmek gerekiyor. Ayrı değer...