İremle Minik Bir Mola

Herkese merhaba,  Her şeyin anlamını yitirdiği bu son dönemlerde neyi nasıl aşacağız bilmiyorum.  Herkeste bir çaresizlik, çaresizliğin getirdiği boşvermişlik, boşvermişliğin oluşturduğu kaygı bozuklukları. Hem insan istiyorum hem istemiyorum. Çok garip bir his. Ve bu his her yaşadığımız sıkıntılı durumlarda beni daha da kendime kapattırıyor. Ne depremi bitiyor, ne ekonomik krizi, ne pandemiler, ne siyasi krizler, ne iş stresi bitiyor, ne evlilik ve aile kaygısı bitiyor. Ben anlamadım arkadaşlar, kahve içiyorum ben bu kahveyi ne ara içtim yetmedi bana diyorum. bir daha bir daha, sonrası kendi kalp çarpıntımda oturduğum yerde depremleri yaşıyorum. Sallanma bitmiyor yani..    Eşyalarıma bakıyorum, her şey gerekliliğini yitirdi sanki. Bunu niye süreceğim ki, bunu niçin kullanacağım ki sorularıyla kaplı kara bulutlar banyomda, odamda, salonda, çantamda.  Yediğime içtiğime bakıyorum, yarın ya bunları bulamazsam! sonrası mide krampları, bulantıları. Ne ağzımın tadı kaldı, ne de burnumdaa güz