Bir Cuma Rehaveti 💊 - Sevda Kuşun Kanadında -
Merhaba herkese,
Uzun süredir içimde tuttuğum bazı konular var; beni sıkan, bunaltan, oflatan poflatan. Hepsini tutmuyorum tabii içimde; fakat, çözümünü kimsede bulamayacağım, kişiye özel, anlık yaşanan konular bunlar. Derdimi dinlese de dostlarım, '' hep aynı yaaa '' diyoruz, ele geçen başka bir şey olmuyor.
Sırtıma çantamı, ayağıma spor ayakkabımı geçirip bir gidesim var ki, ooof of öyle böyle değil. Şiştim resmen sıkıntıdan. Somut bir kanıt sunamam size, şu oldu bu oldu diye yetmez yani söyleyeceklerim bu şişkinliğimi anlatmaya. Sağlığım yerinde, evet ama bu aralar hayata karşı çok doyumsuzum. Size de olmuyor mu böyle anlar, Allah aşkına? Hiçbir şey mutlu etmez, tatmin etmez, bardağın dolu tarafını göremezsin, kalp sancısı arttıkça artar. Dönemsel... Bu dönemsel buhranlar '' hayatsal '' a dönmek üzere mi, döner mi, dönmez mi bilemiyorum. Şu kesinki, bu aralar ortadan kaybolmak istiyorum. Ama nasıl kaybolacaksın. Ev - iş sarmalında, Ayşe, Mustafa, Selma, arkadaşlarım...
Sonra neye sarıyorum biliyor musunuz? Evi mi değiştirsek, boya badana mı yaptırsam, salondaki eşyaların yerini mi değiştirsek, kızın odasını hayata geçirsek mi, tatile mi çıksak... Keşke tek mutluluk kaynağım akşamları çay demlemek ve uyku olsaydı. Eve adım atmak istemiyorum. Evdeyken de evden çıkmak istemiyorum. Bu sıkıntılı zamanlarda hep aklımda aynı ihtimalsizlik : ben hiç başkalarının prensesi olamayacak mıyım? Gelmişsin İrem 30 yaşına, ne prensesliği, ne şımarıklığı, bu ne sorumsuzluk isteği. HAYRET! Aaa bu da nereden çıktı? Nereden çıkacak arkadaş, yorulduğumu kimse görmüyor ki, senelerdir aynı hayat mücadelesi, üzerine artan sorumluluklar.
Çoğu zaman dışarıdan ne kadar güçlü gözüksem de, dibe vurduğum anları kimse bilmez. Kendimi geri çekerim, konuşma seviyemi yüzeysel tutarım da herkes mi alıngan olur, kimse anlamaz sormaz ne olduğunu, hemen suçlanırım dengesizim diye, suratsızım diye, kinci gibi algılanırım, bir anda rüzgarın yönü değişir, oklar beni hiç olmayacak şekilde göstermeye başlar.
Bazı çocukluk travmalarımı atamıyorum üzerimden, hiç huyum değildir, neden niye sordukça daha da küskün hale gelirim. Hiç istemediğim değişiklikleri kabullenmek, hep istediğim değişiklikleri ise hiç gerçekleştirememek... Bu ikili delilik evet hayatımın özeti olabilir.
İlkel kalpliler güzel seven insanları yok etmek üzere gelmişler bu dünyaya. Gitmiyorlar.
Uzun süredir içimde tuttuğum bazı konular var; beni sıkan, bunaltan, oflatan poflatan. Hepsini tutmuyorum tabii içimde; fakat, çözümünü kimsede bulamayacağım, kişiye özel, anlık yaşanan konular bunlar. Derdimi dinlese de dostlarım, '' hep aynı yaaa '' diyoruz, ele geçen başka bir şey olmuyor.
Sırtıma çantamı, ayağıma spor ayakkabımı geçirip bir gidesim var ki, ooof of öyle böyle değil. Şiştim resmen sıkıntıdan. Somut bir kanıt sunamam size, şu oldu bu oldu diye yetmez yani söyleyeceklerim bu şişkinliğimi anlatmaya. Sağlığım yerinde, evet ama bu aralar hayata karşı çok doyumsuzum. Size de olmuyor mu böyle anlar, Allah aşkına? Hiçbir şey mutlu etmez, tatmin etmez, bardağın dolu tarafını göremezsin, kalp sancısı arttıkça artar. Dönemsel... Bu dönemsel buhranlar '' hayatsal '' a dönmek üzere mi, döner mi, dönmez mi bilemiyorum. Şu kesinki, bu aralar ortadan kaybolmak istiyorum. Ama nasıl kaybolacaksın. Ev - iş sarmalında, Ayşe, Mustafa, Selma, arkadaşlarım...
Sonra neye sarıyorum biliyor musunuz? Evi mi değiştirsek, boya badana mı yaptırsam, salondaki eşyaların yerini mi değiştirsek, kızın odasını hayata geçirsek mi, tatile mi çıksak... Keşke tek mutluluk kaynağım akşamları çay demlemek ve uyku olsaydı. Eve adım atmak istemiyorum. Evdeyken de evden çıkmak istemiyorum. Bu sıkıntılı zamanlarda hep aklımda aynı ihtimalsizlik : ben hiç başkalarının prensesi olamayacak mıyım? Gelmişsin İrem 30 yaşına, ne prensesliği, ne şımarıklığı, bu ne sorumsuzluk isteği. HAYRET! Aaa bu da nereden çıktı? Nereden çıkacak arkadaş, yorulduğumu kimse görmüyor ki, senelerdir aynı hayat mücadelesi, üzerine artan sorumluluklar.
Çoğu zaman dışarıdan ne kadar güçlü gözüksem de, dibe vurduğum anları kimse bilmez. Kendimi geri çekerim, konuşma seviyemi yüzeysel tutarım da herkes mi alıngan olur, kimse anlamaz sormaz ne olduğunu, hemen suçlanırım dengesizim diye, suratsızım diye, kinci gibi algılanırım, bir anda rüzgarın yönü değişir, oklar beni hiç olmayacak şekilde göstermeye başlar.
Bazı çocukluk travmalarımı atamıyorum üzerimden, hiç huyum değildir, neden niye sordukça daha da küskün hale gelirim. Hiç istemediğim değişiklikleri kabullenmek, hep istediğim değişiklikleri ise hiç gerçekleştirememek... Bu ikili delilik evet hayatımın özeti olabilir.
İlkel kalpliler güzel seven insanları yok etmek üzere gelmişler bu dünyaya. Gitmiyorlar.
Dağ başında
Rastladım ak sakallı birisine
Bin yıllık bir halıya bin yıldan beri
Bağdaş kurmuş bir çınar gibiydi
Rastladım ak sakallı birisine
Bin yıllık bir halıya bin yıldan beri
Bağdaş kurmuş bir çınar gibiydi
Sordum ona
Aşk ne ustam, hayatın sırrı ne?
Tepeden tırnağa aşığım ben
Koskoca bir hayat var önümde
Aşk ne ustam, hayatın sırrı ne?
Tepeden tırnağa aşığım ben
Koskoca bir hayat var önümde
Sevda kuşun kanadında
Ürkütürsen tutamazsın
Ökse ile sapanla
Vurursun da saramazsın
Ürkütürsen tutamazsın
Ökse ile sapanla
Vurursun da saramazsın
Hayat sırrının suyunu
Çeşmelerden bulamazsın
Ansızın bir deli çaydan
İçersin de kanamazsın
Çeşmelerden bulamazsın
Ansızın bir deli çaydan
İçersin de kanamazsın
Yorumlar
Yorum Gönder